Gələcəyimiz təhlükədədir
Təəssüf hissi ilə demək lazımdır ki, bu gün uşaqlara, yeniyetmə gənclərə dövlət səviyyəsində qayğı və diqqət unudulub.
Şəhər istilik sisteminin işləməməsi, elektrik enerjisinin fasilələrlə verilməsi ümumtəhsil müəssisələrində, orta ixtisas məktəblərində, texnikum və institutlarda dərslərin aylarla dayandırılmasına səbəb olur.
Ən acınacaqlı hal odur ki, uşaqlar təhsil almaq, oxumaq əvəzinə “biznes” azarına tutulublar. Doğrusu, əvvəllər yaşlılar da “alverçi” sözünü üstünə götürməyə bir növ xəcalət çəkirdilər. İndi isə leksikonumuza “alverçi” sözünü əvəz edən daha mədəni “biznesmen” sözü daxil olub. İndi çoxları 10-15 siqaret, 5-10 qutu konfeti küçədə yaşadığı evin qarşısında qabağına düzüb bizneslə məşğul olması ilə fəxr edir. Bax bizcə, bu da zamanın, dövranın ən böyük faciəsidir. Məktəblərdə dərslərin olmaması üzündən boş qalan uşaqlar mütaliə etmək, keçilmiş dərsləri təkrarlamaq əvəzinə alverlə məşğul olurlar.
20-25 ildən sonra nə bu xalqın istedadlı, bacarıqlı həkimi olacaq, nə də ki müəllimi. Bugünkü nəsil ömrünü başa vurduqdan sonra onları əvəz edə biləcək kadrlar olmayacaq. Bəlkə də, çoxları bizim bu fikrimizlə razılaşmayacaqdır. Lakin acı da olsa, bu, bir həqiqətdir. Bugünkü təhsili göz önünə gətirib sabahı düşünən hər bir kəs aydın dərk edir ki ali məktəblərdə 2-3 ay çəkən semestrdə gələcəyin mütəxəssisləri elmin sirlərinə necə yiyələnirlər. Dərsliklərin çatışmaması, müəllim və tələbələrin etinasızlığı, demək olar ki, bütün ali məktəblər üçün xarakterik bir hala çevrilmişdir.
“Şərq qapısı” qəzeti
31 mart 1994-cü il
Gənclər Paytaxtının xoşbəxt gəncləri
Ötən illərin acı xatirələrindən boylanarkən...
Gəncliyə el arasında insanın gözünün açıldığı dövr də deyirlər. Ötən əsrin sonlarında biz gənclər gözümüzü açdığımızda mənfur qonşularımızın ölkəmizə qarşı torpaq iddiaları ilə qarşılaşdıq. Ölkədə yaranmış gərgin vəziyyət, çökməkdə olan sovet imperiyasının son özünüxilas cəhdləri, xalqımızın azadlıqsevər insanlarına qarşı təqiblər, sərhəd bölgələrimizdən gələn qara xəbərlərin acıları hopdu gəncliyimizin hər gün açılan səhifələrinə. O səhifələr ki, bir dəfə açılır və heç vaxt o günlərin bir anını belə, geri qaytara bilmirsən. O səhifələrə gəncliyimizin bahar təravətli günləri əvəzinə Naxçıvanın blokadasının ağır günləri yazıldı, gəncliyin şux, şaqraq gülüşlərini üzümüzdən hər gün eşitdiyimiz bir acı xəbər sildi. Tələbə olduq, gəncliyə layiq gözəl geyinmək-keçinmək istədik, lakin qıtlıq imkan vermədi. Gəncliyimizi kinoteatrlarda hansısa gözəl bir filmə baxmaq, isti, rahat bir kitabxanada kitab oxumaq, yaraşıqlı bir kafedə tələbə yoldaşlarımızla çay içmək əvəzinə, səhərin sübh çağından çörək, neft növbələrində, elektrik enerjisi olmayan qaranlıq və soyuq otaqlarda, heç vaxt istədiyimiz istiliyi ala bilmədiyimiz sobaların başında keçirməli olduq. Xalq illərlə həsrətində olduğumuz müstəqilliyi əldə etmək üçün mübarizəyə qalxdı. Biz gənclər də bu mübarizəyə qoşulduq. Qürur duyduq bu hərəkatda iştirak etdiyimiz üçün. Müstəqilliyimizi əldə etdik. Lakin onlarla yaşıdlarımızı itirdik. 20 Yanvar və Xocalı faciələrində, həmin illərdə ölkəmizin, eləcə də muxtar respublikamızın ermənilərlə sərhəd rayon və kəndlərində gedən döyüşlərdə 11 il bir partada əyləşdiyimiz sinif yoldaşlarımızı itirdik. Şəhidlər xiyabanlarımızda uyuyanların çoxu bizim gəncliyimizin nümayəndələridir. Bəziləri isə kiçikyaşlı övladlarını ata-anasız qoydu, hətta həmin günlər doğulan uşaqlarının üzünü belə, görə bilmədilər. Onların bəzilərinin indi müstəqilliyimizlə yaşıd övladları var. Ata-ana görməyən belə şəhid övladları bu gün müstəqil ölkəmizdə öz övladlarını böyüdürlər.