Əfsanəyə dönən ömürlər
Söz vaxtına çəkər, deyib atalarımız. 7 il öncə sentyabr ayında oldu onunla tanışlığımız. O zamanlar Culfa şəhərində müəllim kimi fəaliyyət göstərirdim. Naxçıvan şəhərində yaşadığım üçün gündəlik Culfaya gedib-gəlməli olurdum. Naxçıvan-Culfa avtobusu hər gün səhər saat 10:00-da Culfaya doğru yol alırdı. Bir gün gecikmişdim. Elə mən avtovağzala çatmaqda, avtobus da çıxmaqda idi. Avtobusun qarşısında Naxçıvan-Culfa yazısını oxuduqda qeyri-ixtiyari onu dayandırdım, çünki saat 10:45-də başlayacaq dərsimə çatmalı idim. Avtobusu siması təbəssüm dolu bir gənc sürürdü. Sürücü olan tərəfə yaxınlaşıb, “ayaq üstə getməli də olsam, məni də aparın, mütləq getməliyəm”, – dedim. Belə oldu Kənan Quliyevlə ilk tanışlığımız. Zamanla dərk elədim nə üçün o qədər arxayınlıqla sərnişinlərdən xahiş etdi oturacaqların birində mənə yer eləsinlər, – deyə. Çünki, xoş rəftarı, mehriban davranışı ilə rayonda hər kəsin sevgisini, hörmətini qazanmışdı. Kimsə onun sözünü yerə salmazdı. O qədər səmimi, mehriban idi ki... Sərnişinlərə “anam”, “bacım”, “qardaşım” deyə müraciət edərdi. Heç unutmaram, qış fəsli idi, Culfanın sazağını-boranını qışda bu şəhərə yolu düşənlər yaxşı bilər. Həmin soyuq günlərin birində yenə Culfaya gedirdim. Avtovağzala çatdıq, sərnişinlər yavaş-yavaş enirdilər. Yaşlı bir xanım: – Kənan, xalan qurban, yüküm ağırdır, məni evimizə apararsan? Kənanın bu suala cavabı belə oldu: – Gülnaz xala, niyə aparmıram? Sən əyləş, camaat ensin, mən səni aparacam. Kənan sonra mənə tərəf boylanaraq: “Müəllimə, yolum siz gedən tərəfədir, hava soyuqdur, istəyirsiniz siz də əyləşin, yolüstü siz də enərsiniz”, – dedi. Çox sevindim, çünki avtovağzaldan dərs dediyim məktəbə 15 dəqiqədən artıq piyada yol getməli idim. Culfadakı 2 illik müəllimlik fəaliyyətimdə Kənanın mehribanlığı, xoş rəftarı, insanlara qarşı səmimiyyəti ona olan hörmətimi birə-beş artırmışdı.