Bu gün bütün dünyanın göz-qulağı 30 ilə yaxın bir müddətdə davam edən erməni işğalına son qoymaq üçün şanlı Azərbaycan Ordusunun apardığı əks-hücum əməliyyatından gələn uğurlu xəbərlərdədir. Açıq döyüşdə böyük itiklər verən işğalçı ordunun qaçışı, buna cavab olaraq son çırpınışlarını edən erməni vandallarının Azərbaycanın cəbhə xəttindən yüz kilometr uzaqdakı mülki vətəndaşlarımızı hədəf alması xəbərləri və bir zamanlar yaltaqlıqla ələ aldıqları havadarlarının xarici mətbuatdakı əzab dolu yazıları da gündəmdəki yerini qoruyur. Torpaqlarımızın işğalıçı ünsürlərdən təmizlənməsi uğrunda aparılan döyüşlərdə olduğu kimi, Azərbaycanın diplomatik, informasiya və humanitar sahədə də qazandığı uğurları artıq hər kəs tərəfindən, hətta düşmən havadarları tərəfindən də etiraf olunur. Ötən gün ölkəmiz tərəfindən çox böyük humanitar addım atılaraq birtərəfi olaraq 30 erməni hərbçisinin meyitinin və döyüş bölgəsində köməksiz tərk edilmiş mülki şəxsin təhvil verilməsi və eyni zamanda erməni tərəfinin xəstə vəziyyətdəki 84 yaşlı Mişa Melkumyandan imtina etməsi əslində tanış bir mövzunu — erməni xislətinini əsl mahiyyətini bir daha gündəmə gətirir. Bəs nədir erməni xisləti?

Qəddar olduqları qədər hiyləgər, yaltaq, qorxaq, satqın, ac və aciz! Erməni xislətini ifadə etmək üçün bütün dillərdə olan neqativ kəlmələr kifayət edir. Etik qaydalar çərçivəsində yazıla bilməyən digər ifadələr də sanki hayların boyuna biçilib. Amerikadan Avstraliyaya qədər səpələnib hər yerdə özlərinə dövlət qurmaq xülyası quran bu etnik qrupu əldə alət edən qüvvələrə də elə bu lazımdır. Çünki mənəviyyatdan uzaq yaşayan hər bir insanı kiçik bir tikə ilə istənilən qəlibə salmaq mümkündür. Və bu çox asandar. Yetər ki, tarixdən yoxsun, dili, əlifbası, ədəbiyyatı, musiqisi, adətləri, hətta mətbəxi də digər xalqlardan oğurluq olan bir insan — yəni erməni olsun. Bir balaca şirə gördükdə milçək kimi üzərinə toplaşan, qan gördükdə isə şivən qoparıb əzabkeş donuna girən ermənilərin sadəsindən liderinədək hər birində ortaq bir xüsusiyyət var: “hay” olmaq. Yəni onlara görə əgər guya dünyanın ən ağıllısı olub, bütün insanlarla dostluq edən, yaxud hamıdan üstün zəkayla ən çətin problemləri belə asanlıqla həll edə bilən, bununla yanaşı, fürsət yarandıqda xaincəsinə hücuma keçən, çətinliyə düşdükdə isə gözyaşları axıdıb kömək dilənməkdən də çəkinməyən bir qəbilə varsa, bu, ermənilərdir! Başqa cür ola da bilməz! Bu, tipik erməni xislətidir.

Erməni xisləti 200 ilə yaxındar ki, Azərbaycan xalqına yaxşı tanışdır. Cənubi Qafqaza köçürüləndən keçən bu dövr ərzində əvvəlcə itaətkarlıqları ilə özlərinə isti yer tutan ermənilər sonrakı dövrlərdə bu həssas coğrafiyada mövqe qazanmaq istəyən Rusiya, İngiltərəyə, daha sonra sovetlər, ondan sonra ABŞ və Fransa dövlətlərinin əlində balta sapına çevrildilər. Hətta İkinci dünya müharibəsi dövründə   faşistlərin ola biləcək qələbə ehtimalına qarşı ermənilərin almanlarla işbirliyinə getməsi də təəccüblü deyildi. Hər halda Ermənistanda faşist əlaltısı Qareginə qoyulan abidə də bunu sübut edir. Ona görə də “erməni xisləti” deyəndə, britaniyalı yazıçı Dikson Consonun 1916-cı ildə qələmə aldı “Ermənilər” hekayəsində yazıldığı kimi, — onlar heç bir tərəddüd etmədən özlərini və qardaşlarını, qiymətli vətəndaşlarını təsadüfi qazanc, qənimət xatirinə qurban verən insanlardırlır.

Bəli, bu xislətin varisi olan olan işğalçı Ermənistan ömrünün son günlərini yaşayan Mişanın nə özünü, nə də cəsədini qəbul etmədi. Amma görünür, acı sonluğu onun kimi olacaq yüzlərlə, bəlkə də minlərlə erməni düşünürmü ki, bunun səbəbi nədir?  Sözsüz ki, ermənilər özlərini yaxşı tanıyırlar. Amma onlar bunu heç zaman bilməyəcəklər ki, bunun səbəbi də elə erməni olmaqdadır. Yəni ot kökü üstə bitər! Çünki,  mənəviyyat elə bir xəzinədir ki, onu nə dolma, nə lavaş, nə də balaban kimi oğurlayıb özününküləşdirmək mümkün deyil. Mənəviyyat gərək insanın zatı-südündən, onun minillərdən süzülüb gələn su yaddaşından gəlsin. Ermənilər də hər yüz ildən bir coğrafiya dəyişib, yüz dərənin suyundan içdiklərindən onların mənəviyyat torbasında bəşəri dəyərlərdən başqa nə desən vardır. Elə buna görə də artıq əli silah tutmayan zavallı Mişa da erməni mənviyyatsızlığının ən son qurbanı oldu. Ermanistan ona sahib çıxmadı! Amma mənim hələ sağ qalmış bir çox mişalara bir xatırlatmam var. Bilirəm ki, əksəriyyətiniz Türk və Azərbaycan dillərini bilirsiniz. Elə isə bizim yaşı min ildən artıq olan Kitabi-Dədə Qorquddan bir misal gətirim: Boyların birində kafirlər tərəfindən evi yağmalanmış Qazan xan düşmənlərindən ilk olaraq anasının sağ-salamat ona qaytarılmasını istəyir. Bax budur Türk olmaq!

Bütün müharibələr bitdiyində sülhə imza atılır. Yəqin ki, bir gün ermənilər də başlatdıqları bu qanlı savaşdan layiqli dərs çıxaracaqlar. Biləcəklər ki, qan gölündə  boğulmamaq üçün içlərindəki o mənfur erməni xislətindən  azad olmalıdırlar. Əgər bu mümkün olarsa onda bir gün nəhayət ki, özləri də  adam olacaq, bütün  qonşu xalqlar da rahat  nəfəs alacaqlar.   

Əli Cabbarov